Mark is 40, hij heeft autisme.
Het liefst kijkt hij elke dag de film The Blues Brothers. Dan zet hij zijn zwarte bril en hoed op en doet hij zijn stropdas om.
Elke keer lacht hij om de grapjes, leeft hij mee met de achtervolgingen en swingt hij op de liedjes. Terwijl hij alles al kent.
Ik ontmoette Mark (niet zijn echte naam) toen ik een half jaar werkte op een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking.
Mark houdt van wat hij kent. En hij is daarin extreem.
Maar in iets mindere mate houden andere mensen ook van wat ze kennen. Ook je publiek. En daarmee hou je misschien niet genoeg rekening.
Vooral als je verhaal veel nieuwe, complexe informatie bevat, helpt het om bekende elementen toe te voegen.
Een iPhone in een verhaal over semiconductor chips. De tsunami van 2004 in een verhaal over remote sensing. Antibiotica en Oeganda in een verhaal over gezondheidszorgstelsels in lage- en middeninkomenslanden.
De bekende elementen geven je publiek een houvast, een adempauze.
Dus wees niet te bang om je publiek iets te vertellen dat het al kent. Denk aan The Blues Brothers.
Groet,
Arnaud