Een nummer van comedian Bo Burnham begint zo:
An open window
A novel, a couple holding hands
An avocado
A poem written in the sand
Fresh fallen snow on the ground
A golden retriever in a flower crown
Het lijken willekeurige, idyllische beelden. Pas in het refrein blijkt wat ze met elkaar te maken hebben.
Is this heaven?
Or is it just a white woman’s Instagram?
Ik ga hier wel goed op. đŸ˜‰
Op social media tonen we vaak een geĂ¯dealiseerde werkelijkheid.
Je vertelt niet dat je golden retriever met modderpoten je bank heeft bevuild. Of dat je de concentratie niet meer hebt voor een dikke roman.
Ook professionals en organisaties presenteren meestal een geĂ¯dealiseerde versie van zichzelf. Ze laten zien hoe goed en succesvol ze zijn.
Werkt dat?
Lang niet altijd.
We zijn misschien onder de indruk van de witte vrouw op Instagram. Maar een sterke band met haar voelen we niet.
Om die reden is het interessant om niet alleen te communiceren over waar je goed in bent. Maar ook over je twijfels, problemen en tekortkomingen. Bijvoorbeeld in een presentatie.
Dat is spannend en het luistert nauw hoe je het inzet.
Als het je het zorgvuldig doet, ziet je publiek je niet als prutser. Maar als menselijk, betrouwbaar en sympathiek.
Groet,
Arnaud