Het is een beetje een vreemde bekentenis.
Maar ik huil nooit.
Niet als een geliefde me verlaat. Niet als iemand overlijdt. Niet als ik een ui snijd.
Ik kan het niet.
Wat heeft dat met storytelling te maken?
In deze e-mails heb ik het niet vaak gehad over emotie. Maar emotie speelt een sleutelrol in storytelling.
Emoties zorgen dat we betrokken raken, opletten en informatie onthouden. En emoties sturen onze beslissingen. Vraag maar aan een verkoper, politicus of psycholoog.
Toch speelt in communicatie van veel kenniswerkers emotie nauwelijks een rol.
Rapporten, wetenschappelijke papers, organisatiestrategieën…
Om te janken – zo weinig emotie.
Kan het anders?
In tekst laten de conventies soms weinig ruimte. Maar in presentaties kan er veel meer.
Vaak helpt het al om alleen te kijken waar in het verhaal de emoties zitten. En die te benoemen.
Bijvoorbeeld in het probleem.
Het is frustrerend dat jongeren met een taalachterstand weinig kansen krijgen. Dat voelt voor hen soms uitzichtloos.
Of in je oplossing.
Het is ontroerend om vrijwilligers privéles te zien geven. Het geeft ze voldoening. En de jongeren ervaren plezier en inspiratie.
Probeer het eens – en maak je publiek blij.
Groet,
Arnaud