30+ min. Archives - Analytic Storytelling

12 do’s en don’ts voor een SCQA

Wil je een goede SCQA-verhaalstructuur maken? Gebruik deze 12 do’s en don’ts om stap voor stap tot een sterk verhaal te komen.

Dit artikel is bedoeld voor mensen die de basis van het SCQA-model kennen en er zelf grondig mee aan de slag willen. Ken je het SCQA-model nog niet? Lees dan eerst onze introductie van de SCQA.

Een goede verhaalstructuur bevat een Situatie, Complicatie, Vraag (Question) en Antwoord: SCQA. Als je je verhaal opbouwt als SCQA krijgt je verhaal een aantrekkelijke spanningsboog en kun je ook complexe onderwerpen gestructureerd behandelen.

De volgende vraag is uiteraard: hoe maak je zo’n SCQA? Waar moet je op letten? Hoe maak je je verhaal sterker en wat zijn de valkuilen? In dit artikel ga ik uitgebreid op die vragen in aan de hand van twaalf do’s and don’ts.

Do’s en don’ts voor de Situation (S)

De S is het vertrekpunt van je verhaal. Hier creëer je een gedeelde basis met je publiek. De S begint daarom met herkenbare punten die je publiek onderschrijft.

1. Begin met iets wat je publiek al weet

Een SCQA maak je meestal in de vorm van een bulletlist. Het is goed als de eerste bullet informatie verschaft die het publiek al heeft. Op die manier weet je zeker dat je verhaal begint in de wereld van het publiek. Vanaf dat herkenbare vertrekpunt neem je je publiek vervolgens mee naar jouw nieuwe, onbekende onderwerp. Door te beginnen op bekend terrein zorg je ervoor dat je publiek je verhaal begrijpt en zich met het onderwerp kan identificeren.

Bij de eerste bullet moet je dus al goed nadenken over je publiek. Wat voor het ene publiek vanzelfsprekend is, is voor het andere publiek nieuw en complex. Neem bijvoorbeeld de volgende zin:

Er zijn twee soorten beroertes: ischemische en hemorragische.

Voor een publiek van medici is het prima om met deze informatie te beginnen. Maar deze informatie is niet voor iedereen bekend. Voor een breed publiek is daarom een ander vertrekpunt nodig. Bijvoorbeeld de volgende zin van de site van de Hartstichting:

Bij een beroerte gaat er iets mis in de hersenen.

Je kunt controleren of een zin aan de herkenbaarheidseis voldoet door te proberen of je er ‘Zoals je al weet…’ voor kunt zetten. Soms kom je er daardoor achter dat een eerste zin die logisch klinkt toch geen herkenbaar vertrekpunt is. Als je twijfelt is het vaak goed om één extra, meer basale bullet of zin toe te voegen. De meeste mensen overschatten namelijk hoeveel hun publiek al van hun onderwerp weet.

2. Maak elke vervolgbullet specifieker

In de S overbrug je de kloof tussen wat je publiek al weet en het specifieke onderwerp waar jij het over wil hebben. Om te zorgen dat je publiek je kan volgen moet je dat stapje voor stapje doen. Hoe groot de stappen zijn die je kunt zetten, hangt af van je publiek en van de complexiteit van je onderwerp.

Je kunt je verhaal vergelijken met een trechter. Je verhaal begint breed en wordt bij elke stap specifieker en dus smaller. Een andere vergelijking die kan helpen is de zoomfunctie van Google Earth. Daarmee zoom je in van de hele wereld naar een continent naar een land naar een stad, et cetera, tot je eindigt in je eigen voortuin.

Een goede trechter-/inzoomstructuur ziet er bijvoorbeeld als volgt uit:

[Bekend vertrekpunt] De laatste jaren is het aantal vluchtelingen naar de EU sterk toegenomen.
Landen waar vluchtelingen aankomen (zoals Italië) hebben niet genoeg personeel voor goede asielprocedures.
Daarom worden ook in andere landen (zoals Turkije en Niger) centra opgezet waar vluchtelingen een asielaanvraag kunnen doen.
[Het onderwerp waar de auteur heen wil] Over de juridische status van deze centra is discussie.

Een alternatieve structuur zou er als volgt uit kunnen zien:

In landen buiten de EU (zoals Turkije en Niger) zijn recent centra opgezet waar vluchtelingen een asielaanvraag kunnen doen voor EU-landen.
Dit is een reactie op de toegenomen vluchtelingenstroom naar de EU.
Door die toestroom kunnen EU-landen waar de vluchtelingen aankomen (zoals Italië) niet iedereen een goede asielprocedure geven.
Over de juridische status van de centra is discussie.

De tweede versie werkt minder goed. Het verhaal heeft geen inzoomstructuur, waardoor de auteur in bullet vier terug moet komen op het onderwerp van bullet een. Hierdoor ervaart het publiek het verhaal als minder logisch en minder strak.

3. Wees niet bang om in je S al problemen te benoemen

Mensen die voor het eerst met het SCQA-model werken twijfelen soms over ‘probleemzinnen’. Kun je een zin over een probleem wel in de S zetten? Problemen horen toch in de C?

Het klopt dat de S de relatief stabiele achtergrond vormt voor de problemenDe Complicatie hoeft overigens niet altijd een probleem te zijn. Verhalen die draaien om een kans kan je ook in een SCQA-structuur gieten. In dat geval is die kans de Complicatie. Vervolgens beschrijf je in je C de hordes die genomen moeten worden om die kans te grijpen. die je in de C behandelt. Toch spelen er in die achtergrond meestal ook al problemen. Dit zijn grotere problemen, die je niet direct zelf oplost, maar die wel belangrijk zijn als context.

Voorbeelden van zulke problemen kwamen we al tegen in de verhaallijn over asielzoekerscentra buiten de EU (zie 2.):

De laatste jaren is het aantal vluchtelingen naar de EU sterk toegenomen.
Landen waar vluchtelingen binnenkomen (zoals Italië) hebben niet genoeg personeel voor goede asielprocedures.

Het uiteindelijke doel van deze SCQA is om een nieuwe definitie van extraterritoriaal asiel te introduceren. In de C moeten we daarom uitleggen dat de huidige definitie problematisch is. Om dat specifieke probleem goed te introduceren, moeten we ook ingaan op de vluchtelingencrisis en de slechte asielprocedures binnen de EU. Dat zijn ook problemen, maar die hebben dus de status van ‘achtergrond’.

Andere voorbeelden van achtergrondproblemen zijn de opwarming van de aarde en een ongeneeslijke ziekte. Ook die los je meestal niet direct op in jouw verhaal.

Soms is onduidelijk of een probleem beter in de S of de C past. In dat geval kan er weinig misgaan: beide opties zijn prima. Uiteindelijk laat je de letters S,C,Q en A toch weg als je gaat schrijven of presenteren.Soms zal je in je uiteindelijke verhaal de volgorde van de SCQA veranderen. Je kan bijvoorbeeld met de C beginnen om meteen de urgentie te benadrukken. Als je op die manier met je SCQA gaat puzzelen, wordt het wat belangrijker om een scherpe grens te trekken tussen je Situatie en je Complicatie. Weet in ieder geval dat het ook een optie is om het grotere probleem in de S te bespreken.

Do’s en don’ts voor de Complication (C)

De C gaat in op het probleem. Waarom moet er nu actie ondernomen worden? En welke hordes moeten worden genomen om tot een oplossing te komen?

4. Formuleer het probleem vanuit je publiek

In de C formuleer je het probleem dat je met jouw werk (je project, onderzoek, product et cetera) zal oplossen. Als je een probleem introduceert, kies je daarbij onvermijdelijk een perspectief. Een probleem is namelijk altijd een probleem voor iemand. Voor jezelf en voor je publiek is het goed als duidelijk is welk perspectief je in je verhaallijn kiest.

Meestal zijn er meerdere perspectieven voor je verhaal mogelijk. In het verhaal over de asielzoekerscentra (zie 2.) kunnen bijvoorbeeld asielzoekers zelf problemen ervaren, of de regeringen van landen buiten de EU (zoals Turkije), of de regeringen van EU-landen.

Als het kan, werkt het het beste om in de C het perspectief van je publiek te kiezen. Door in te gaan op hun eigen problemen creëer je de meeste urgentie. Je verhaal wordt juist minder urgent als je het perspectief van jezelf of van je eigen organisatie kiest. Dat komt vaker voor dan je misschien denkt.

Laten we naar het voorbeeld kijken van een organisatie die bedrijven vraagt om gegevens over hun personeel en salarissen. Een e-mail geformuleerd vanuit de afzender kan er dan als volgt uitzien:

Wij hebben niet genoeg data voor ons onderzoek naar de regionale arbeidsmarkt. Daardoor kunnen we geen betrouwbare uitspraken doen.

Dit is een probleem, maar de vraag is of dat het publiek genoeg kan schelen om in actie te komen. Zeker als je vraagt om concurrentiegevoelige data. Een alternatief, geformuleerd vanuit het publiek, werkt waarschijnlijk beter:

Jullie bedrijf gaat de uitkomsten van ons onderzoek gebruiken. Jullie willen hiermee onder meer de juiste managers werven en salarisschalen te bepalen. Op dit moment is het niet mogelijk om tot betrouwbare uitspraken te komen in het onderzoek. Dit komt doordat er niet genoeg data beschikbaar zijn.

In dit voorbeeld is het relatief makkelijk om de C vanuit het perspectief van het publiek te formuleren. Dat komt doordat er een specifiek publiek is (het bedrijf) met een duidelijk doel (de onderzoeksresultaten gebruiken). Bij een breed publiek zonder duidelijk doel is dat moeilijker. In dat geval werkt het het beste om je C te formuleren vanuit het perspectief van de samenleving. Je gaat dan in op problemen voor bijvoorbeeld burgers, patiënten, leerlingen of consumenten.

5. Maak de urgentie expliciet

Een goede C wekt de interesse van je publiek en creëert urgentie (zie ook 4.). Dat lukt alleen als je goed duidelijk weet te maken wat er nu misgaat. De urgentie moet expliciet zijn.

Een goede manier om de urgentie te expliciteren is door ‘so what?’ te vragen: waarom is dat een probleem? Op die manier benoem je niet alleen het probleem zelf, maar ook de gevolgen ervan. Twisting the knife heet dit in de verkoopwereld.

In het voorbeeld over de beroertes (zie 1.) kan dat er als volgt uitzien:

Aderverkalking kan plaatsvinden in de halsslagader, maar ook in andere aders richting de hersenen.
- So what?
We weten niet of verkalking in die andere aders ischemische beroertes voorspelt. En we weten niet hoe de verkalking zich ontwikkelt.
- So what?
Daardoor blijven mensen overlijden aan de gevolgen van beroertes en moeten veel anderen leven met de nare gevolgen ervan.

Bij de laatste zin is de urgentie helemaal expliciet: niemand zal ontkennen dat dit een probleem is.

Vaak is het nodig om de urgentie explicieter te maken dan je zelf denkt. Kenniswerkers vergeten bijvoorbeeld soms de urgentie te benadrukken omdat ze die vanzelfsprekend vinden, omdat ze van dag tot dag vooral bezig zijn met kleinere puzzels binnen hun vak, of omdat ze ‘iets niet weten’ (zie bullet 2 hierboven) op zichzelf al problematisch vinden.

Je moet de urgentie goed benadrukken, maar uiteraard niet overdrijven. Overselling tast je geloofwaardigheid aan en werkt averechts.

6. Maak het probleem specifiek

Het probleem dat je in de C opwerpt moet in de A worden opgelost. Op die manier krijg je een mooi afgerond verhaal en ervaart je publiek een inhoudelijk happy end. Het is dus belangrijk om je C zo te formuleren dat je die kunt oplossen.

Een veelgemaakte fout is het kiezen van een te grote, ambitieuze C. Bijvoorbeeld:

Schepen stoten veel CO₂ uit.

Een dergelijk probleem is urgent, maar waarschijnlijk is dit een achtergrondprobleem (zie 3.) dat je niet direct oplost. Het is daarom belangrijk om daarom niet alleen dit grote probleem te benoemen, maar ook in te zoomen op de specifieke problemen waar jij aan werkt. Bijvoorbeeld:

Er lijkt een veelbelovende oplossing te zijn. De wrijving rond scheepsrompen zou verminderd kunnen worden door een luchtlaag rondom de romp te creëren, en de romp te coaten.
Dat zou het brandstofgebruik van schepen (en dus de C0₂-uitstoot) sterk reduceren.
We weten alleen niet of deze oplossing praktisch mogelijk is, wat voor ontwerp de romp zou moeten hebben, en welke coating het beste werkt.

Als je het probleem niet op deze manier specifiek maakt ontstaat er een kloof tussen de C en de A. Je publiek ervaart daardoor in de A slechts een deeloplossing: enkel een coating op scheepsrompen gaat het CO₂-emissieprobleem niet oplossen. Dat gevoel voorkom je door je een oplosbaar probleem te formuleren in je C.

7. Vertel wat er nodig is om het probleem op te lossen

Je publiek raakt betrokken bij een probleem als het denkt dat het oplosbaar is. Als het dat gevoel niet heeft, neemt hun betrokkenheid juist af. Dit zie je bijvoorbeeld gebeuren bij klimaatverandering of het Israël-Palestina-conflict. Ook als je vertelt dat veel mensen overlijden aan een ziekte die we niet begrijpen, kan een soortgelijk effect optreden.

Om deze reden is het verstandig om naast het probleem ook een oplossingsrichting of een handelingsperspectief te introduceren. Dat doe je door uit te leggen wat er nodig is om het probleem op te lossen. Welke hordes zijn er?

In het voorbeeld over de beroertes (zie 1. en 5.) kan dat er zo uitzien:

[probleem] We weten niet of aderverkalking de beroertes voorspelt.
[horde] We weten niet hoe verkalking zich ontwikkelt en ook niet wanneer deze zo ernstig is dat behandeling nodig is.
[horde] We weten niet hoe we verkalking het best kunnen meten. Elk van de twee beschikbare technieken hebben nadelen: MRI is duur en CT stelt patiënten bloot aan straling.

Op deze manier maak je het specifieke probleem nog specifieker (zie 6.). Ook bereid je je publiek verder voor op je A. Goede hordes leiden als het ware tot een lijst met eisen waaraan je A moet voldoen.

Do’s en don’ts voor de Question (Q)

De Q stelt de vraag hoe de hordes uit de C genomen kunnen worden.

8. Zorg dat de Q goed aansluit op de C

In de C heb je je probleem afgebakend door het specifiek te maken (6.) en hordes te formuleren (7.). Als het goed is, is daardoor min of meer duidelijk wat de Q moet worden, namelijk: hoe gaan we de hordes uit de C oplossen? Als je op die manier je Q formuleert sluit die logisch aan op je C. Omdat er in een verhaal vaak meerdere hordes zijn, leidt dat vaak ook tot meerdere bullets in de Q.

Soms formuleren mensen een Q die breder (minder specifiek) is dan de C. Dat leidt tot een minder strakke verhaalopzet. Bijvoorbeeld:

[C] Onze universiteit heeft geen Masterprogramma over digitale wetgeving.
[Q] Hoe kunnen we inspelen op digitale trends?

Deze Q is onnodig breed. Er zijn wel tien manieren waarop de universiteit kan inspelen op digitale trends. Als er uiteindelijk maar één wordt besproken, ervaart je publiek een kloof tussen Q en A.

Het tegenovergestelde gebeurt soms ook: mensen maken hun Q juist té specifiek. Dat ziet er bijvoorbeeld zo uit:

[C] Onze universiteit heeft geen Masterprogramma over digitale wetgeving.
[Q] Hoe kunnen we een Masterprogramma over digitale wetgeving opzetten waarvan de afgestudeerden van waarde zijn voor de Nationale Politie?

Een nieuw begrip in de Q (in dit geval ‘de Nationale Politie’) betekent vaak dat de Q niet goed aansluit op de C. Je kunt dit meestal oplossen door dat nieuwe begrip al in de C een plek te geven.

Als je de Q op hetzelfde niveau als de C formuleert, wat voegt die dan nog toe? In feite inderdaad niks. Om die reden laat je de Q in een tekst of een presentatie ook vaak weg. Toch is het goed om in je SCQA de Q altijd uit te schrijven. Je moet de SCQA namelijk zien als denkmiddel waarmee je grip krijgt op je verhaalstructuur. De Q helpt je zien of alle onderdelen in die structuur goed verbonden zijn.

Do’s en don’ts voor de Answer (A)

De A geeft de oplossing voor de C en laat zien hoe de hordes genomen kunnen worden.

9. Los de C op en beantwoord de Q

Met een SCQA bouw je je verhaal zo op dat het in de A ‘rond’ is. Om dat te bereiken moet je zorgen dat je A alle problemen uit de C oplost (doordat je laat zien dat alle hordes zijn genomen) en dat je alle vragen uit de Q beantwoordt. Op die manier zorg je voor een sterke samenhang tussen C, Q en A.

In zo’n opzet bevat bullet C1 een probleem, stelt Q1 daarover een vraag en geeft A1 daarop – met twee subbullets – het antwoord. Schematisch ziet de verhaalstructuur van ons voorbeeld over scheepsrompen (zie 6.) er dan zo uit:

De wrijving rond scheepsrompen zou verminderd kunnen worden door een luchtlaag rondom de romp te creëren, en de romp te coaten.
- [C1] We weten alleen niet wat voor ontwerp de romp zou moeten hebben,
- [C2] en we weten ook niet welke coating het beste werkt.

[Q1] Welk scheepsrompontwerp is het meest geschikt…,
[Q2] en welke coating is het meest effectief…
…om de wrijving rondom scheepsrompen en daarmee het brandstofgebruik te verminderen?

[A1] We hebben de nieuwe techniek op de meest voorkomende rompontwerpen X, Y en Z getest:
- [A1a] computersimulaties wezen uit dat bij schepen met romp type X de meeste winst te behalen is.
- [A1b] Deze resultaten zijn met waterbaktesten gevalideerd.
[A2] We hebben verschillende coatings getest:
- [A2a] Coating A bleek effectief, maar slijt snel.
- [A2b] Coating B bleek even effectief en slijtvaster.

Uiteraard kan het ook goed zijn dat je in één A-bullet meerdere C’s oplost of dat je in de A juist meer bullets nodig hebt om een C op te lossen. Om die reden is het goed om ook voor je publiek te expliciteren waar je welke C oplost en waar je welke Q beantwoordt. Je publiek moet een bullet als A1a direct kunnen herkennen als oplossing van C1.

Als er een C is waar je A geen oplossing voor biedt, voeg je die ontbrekende informatie toe aan je A. Als dat niet kan verwijder je die bullet in de C of pas je die aan zodat je hem wel kunt oplossen. Dat doe je meestal door de C specifieker te formuleren (zie 6.).

Op basis van de C en de Q kun je je A controleren, maar je kunt ook andersom werken. Je begint dan met je A en denkt vanuit dat vertrekpunt na over een bijbehorende C en de Q. Dat is handig als je al weet wat je A zal zijn – of dat nu een complete oplossing is of enkel een plan van aanpak (zie 10.).

10. Leg ook uit hoe je tot je antwoord komt

Je A is alleen interessant voor je publiek als die iets toevoegt aan de C en de Q. Als dat niet zo is, dreig je een structuur als deze te creëren:

[Q] Is het mogelijk om een luchtlaag rond de romp van een schip te maken?
[A] We hebben een luchtlaag rond de romp van het schip gemaakt.

Je kunt dit soort storende herhaling voorkomen door niet alleen te benoemen dat de Q wordt beantwoord en de hordes uit de C worden genomen, maar ook hoe dat gebeurt. Je beschrijft bijvoorbeeld de computersimulaties en de testen in waterbakken die je hebt gedaan. Op die manier breng je de oplossing tot leven en geef je die diepte. Ook in je A wordt je verhaal dus weer specifieker, net zoals dat het geval was in de S (trechter, zie 2.) en in de C (hordes, zie 7.).

Bij een subsidieaanvraag of een projectvoorstel heb je nog geen resultaten. Maar ook dan kun je ingaan op het hoe door je werkwijze of je plan van aanpak te bespreken. Juist als je nog geen resultaten hebt is dat extra belangrijk. Je moet dan immers aannemelijk maken dat die er gaan komen.

11. Benoem wat je publiek moet doen

Meestal communiceer je omdat je wil dat je publiek iets doet. Je wil bijvoorbeeld dat mensen instemmen met je beleidsvoorstel, geld investeren in jouw organisatie, met je samenwerken, een enquête invullen voor jouw onderzoek of jouw gezondheidsadvies ter harte nemen.

Als het kan, is het goed om dit soort doelen in je A te laten terugkomen. Vaak kun je dat doen door gewoon expliciet te benoemen wat het publiek moet doen om de C op te lossen. Dat kan heel praktisch worden. Bijvoorbeeld:

Om de Master over digitale wetgeving te kunnen opzetten moet het college voor 1 april:
- het conceptplan lezen en goedkeuren;
- € 20.000 beschikbaar stellen voor de ontwerpfase en € 100.000 voor het eerste jaar;
- voor april, mei en juni 3 fte beschikbaar stellen vanuit de rechtenfaculteit, en 1 fte ondersteunend personeel;
- de aanvraag voor de accreditatieorganisatie ondertekenen en verzenden.

Soms zijn je doelen minder praktisch dan in dit voorbeeld. Je wilt bijvoorbeeld alleen iets vertellen over je onderzoek of het publiek informeren over het nieuwe beleid. Mensen hoeven daar vervolgens niks mee te doen. Als je zelf dit soort doelen benoemt, is het goed om je af te vragen waarom je precies gaat communiceren. In sommige gevallen is communicatie helemaal niet nodig. Maar meestal stuit je uiteindelijk toch wel op een meer actiegericht doel. Bijvoorbeeld feedback krijgen op je onderzoeksopzet of een vervolgafspraak over mogelijke samenwerking maken. Je verhaal wordt sterker als je je van dat doel bewust bent en het een plek geeft in je A.

12. Sluit af met het grotere geheel

Het einde van je verhaallijn krijgt automatisch meer nadruk dan delen in het midden. Het is dus belangrijk om na te denken over de boodschap waarmee je wilt afsluiten.

Een goede manier om af te sluiten is door uit te zoomen naar het grotere plaatje. De trechter die steeds smaller is geworden (zie 2.) krijgt als het ware onderaan weer een brede uitloop. Vaak doe je dat door de urgentie uit de C te herhalen, of terug te keren naar de grotere achtergrondproblemen die daaraan ten grondslag liggen (zie 3.). Je publiek ziet alle de details die aan bod zijn gekomen dan weer in het licht van het grotere geheel.

Vaak zoom je uit door in te gaan op vragen als ‘Waarom deden we dit ook alweer?’ ‘Wat hebben we bereikt? Of ‘Wat willen we bereiken?’ ‘Wat konden we eerst niet en nu wel?’ Je benadrukt bijvoorbeeld dat een belangrijke stap gezet is op weg naar beter begrip van een ziekte. Met de nieuwe kennis als basis is gericht vervolgonderzoek mogelijk, waar we voorheen moesten zoeken naar de spreekwoordelijke speld in de hooiberg.

Succes met je verhaallijnen!

Een verhaal over een complex onderwerp goed structureren blijft lastig, ook voor mensen die dat elke dag doen. Als je deze do’s en don’ts volgt voorkom je veelgemaakte fouten en moet je een goede eerste stap kunnen zetten. Veel succes met je verhaallijnen!

Verder leren?

We maken momenteel een online SCQA-cursus. Kun je ons helpen deze cursus supernuttig te maken (in 1 minuut)?

Arnaud is trainer, adviseur en tekstschrijver bij Analytic Storytelling. Hij helpt klanten om een heldere en overtuigende boodschap op papier te krijgen in woord en beeld.

12 do’s and don’ts for your SCQA

Looking to make a strong SCQA story structure? Use these 12 step-by-step do’s and don’ts to build a strong story.

This article is for people who are familiar with the basics of the SCQA format and want to work with it. Unfamiliar with the SCQA format? Then first read our introduction to the SCQA.

A good story structure contains a Situation, a Complication, a Question and an Answer: SCQA. By constructing your story with the SCQA format, you make sure it has a story arc, which will make it more attractive. Moreover, the SCQA allows you to explore complex topics in depth, in a structured way.

Of course, the next question is: how can I make an SCQA? What should I keep in mind when I make one? How do I make my story stronger, and what are the pitfalls? In this article I will answer these questions by discussing twelve do’s and don’ts.

Do’s and don’ts for the Situation (S)

The S is the starting point for your story. Here, you create a common basis, one that you share with your audience. That’s why the S starts with recognizable points that your audience agrees with.

1. Start with what your audience already knows

You will usually make an SCQA in the form of a bullet list. It is best to use the first bullet to provide information that your audience already has. That way, you make sure that your story starts in the world of your audience. From there, you take your audience from the recognizable starting point to your topic, which is new and unfamiliar to them. By starting on familiar ground, you make sure your audience understands your story and identifies with the topic.

This means that you have to have a clear view of your audience already at the first bullet point, because what is obvious for one audience may be complex and new to another. Take this sentence, for instance:

There are two types of strokes: ischemic and haemorrhagic.

This starting point is perfectly fine for an audience of medical scientists. But this information is not familiar to everyone. A general audience needs a different starting point. For example, this sentence from the website of the Dutch Heart Foundation:

When someone has a stroke, something goes wrong in their brain.

You can check whether a sentence is indeed recognizable for your audience by trying if you can start it with ‘As you already know…’. This will sometimes make you realize that an opening sentence that seemed logical is actually not a very familiar starting point. When you are not sure if you chose a good starting point, it is probably a good idea to add one extra, more basic bullet or sentence. People generally overestimate their audience’s knowledge of their own topic.

2. Make every subsequent bullet more specific

In the S, you bridge the gap between what your audience knows and the specific topic that you want to discuss. To make sure your audience can follow you, you need to bridge this gap in small steps. How big or small you can make these steps depends on your audience and the complexity of your topic.

You can think of your story as a funnel. It starts broad at the top, and with every step it becomes more specific, and therefore narrower. An analogy with the zoom function in Google Earth may also be helpful here. You zoom in from the whole world, to a continent, to a country, to a city, et cetera, until you end up in your own back yard.

A good funnel or zoom structure may look like this:

[Familiar starting point] In the past few years, we have seen a strong increase of the number of refugees arriving in the EU.
The EU countries of arrival (such as Italy) don’t have enough staff to guarantee proper asylum procedures.
Because of this, centres where refugees can file a request for asylum are being set up in other countries (such as Turkey and Niger).
[The topic that the author wants to address] There is debate about the legal status of these centres.

An alternative structure could look something like this:

In countries outside the EU (such as Turkey and Niger), migrant centres have recently been set up, where refugees can file a request for asylum in EU countries.
This happened in response to an increased number of refugees arriving in the EU.
Because of this increased influx, the EU countries of arrival (such as Italy) cannot guarantee a proper asylum procedure for everyone.
There is debate about the legal status of these centres.

The second version is less smooth. The story has no zoom structure, which forces the author to return to the topic of bullet one in bullet four. As a result, the audience will feel the story is less logical and less ‘clean’.

3. Don't be afraid to mention problems in your S

People who work with the SCQA format for the first time can be unsure about what to do with problem statements. Is it OK to mention a problem in the S? Shouldn’t all problems be filed under C?

The S is indeed the relatively stable background to the problemsThe Complication doesn’t always need to be a problem. Stories that focus on an opportunity can also be told in an SCQA structure, with the opportunity as the main component of the C. In that case, you also discuss the hurdles to seizing that opportunity in C. that you discuss in C. But problems are often part of this background as well. These are bigger problems that you don’t directly solve yourself, but are nevertheless important as part of the context.

We’ve seen examples of such problems in the storyline about migrant centres outside the EU (see 2.):

In the past few years, we have seen a strong increase in the number of refugees to the EU.
The EU countries of arrival (such as Italy) don’t have enough staff to guarantee proper asylum procedures.

The ultimate goal of this storyline is to introduce a new definition of extraterritorial asylum. Therefore, we need to explain in the C that the current definition is problematic. To introduce that specific problem, we also need to discuss the refugee crisis and the failing asylum procedures inside the EU. These are problems too, but they have the status of ‘background problems’.

Other examples of such background problems are global warming and incurable diseases. These will generally not be solved in a single story.

Sometimes it can be unclear whether a problem belongs in the S or in the C. In such cases, there’s not much that can go wrong: both options are fine. You will remove the headings S,C,Q and A anywayIn some cases, you will change the order of the SCQA in your final story. For instance, you can start with the C to emphasize the urgency right away. When you want to play with the order of your SCQA, it is more important to clearly delineate the S and the C. when you write or present your story. Just remember the option to discuss bigger problems in the S.

Do’s and don’ts for the Complication (C)

The C discusses the problem. Why is action needed now? What hurdles need to be overcome to solve this?

4. Define the problem from your audience's perspective

In the C, you present the problem that your work (project, research, product, et cetera) will solve. When you discuss any problem, you inevitably choose a perspective, because a problem is always someone’s problem. Making clear what perspective you choose in your storyline is beneficial for both you and your audience.

A story can often be told from various perspectives. For instance, in the story about migrant centres (see 2.), the asylum seekers themselves will experience problems, as will the governments of both EU countries and countries outside the EU (such as Turkey).

If it is possible, it works best to choose the perspective of your audience in your C. By addressing your audience’s problems, you maximize their sense of urgency. By contrast, your story becomes less urgent when you choose your own or your own organisation’s perspective. This happens more often than you might think.

Let’s take as an example an organisation that requests data from companies about their employees and salaries. An email written from the sender’s perspective may look something like this:

We don’t have enough data for our research into the regional job market. Because of this, we cannot make any reliable statements.

That is a problem. But it is questionable whether the audience would care enough about this to take action, certainly if you are asking them for sensitive data. An alternative, that is formulated from their perspective, probably works better:

Your company will use the results of this research, to recruit managers and to determine pay scales. Currently, it is impossible to make reliable statements based on our research. This is because there is not enough data available.

In this example it is relatively easy to describe the C from the perspective of the audience, because there is a specific audience (the company) with a clear goal (use the research results). With a broad audience that has no clear goal, this becomes more difficult. In such cases it works best to describe your C from the perspective of society in general. You can discuss problems for citizens, patients, students or consumers.

5. Make the urgency explicit

A good C captures the interest of your audience and creates urgency (see also 4.). It can only do so if you clearly state what is currently going wrong. The urgency has to be explicit.

An effective way of making the urgency explicit is by asking yourself ‘so what?’: why is this a problem? That way, you don’t just identify the problem, but also its adverse effects. In the world of sales this is called twisting the knife.

When you do this, the example about strokes (see 1.) may look like this:

Atherosclerosis can take place in the carotid arteries, but also in other arteries that supply blood to the brain.
- So what?
We don’t know whether atherosclerosis in these other arteries can predict ischemic strokes. We also don’t know how atherosclerosis develops.
- So what?
As a result, people continue to die from the effects of a stroke, and many others have to live with the adverse consequences of a stroke.

In that last sentence, the urgency is pretty explicit: no one will fail to see that this is problematic.

You will often need to make the urgency more explicit than you think. Knowledge workers regularly forget to emphasize the urgency – because the urgency is evident to them, or because their daily work consists of trying to solve more detailed puzzles, or because they consider ‘not knowing’ (see bullet two above) problematic enough in itself.

While you should emphasize the urgency, you shouldn’t exaggerate. Overselling will harm your credibility and can easily backfire.

6. Make the problem specific

The problem that you raise in the C should be solved in the A. That way, you create a nice ’rounded’ story, and your audience will experience the solution as a happy end. Therefore, it is important to formulate your C in such a way that it can be solved in the A.

A common mistake is creating a C that is too big and too ambitious. For example:

Ships emit a lot of CO₂.

Problems like this one are urgent, but they are most likely background problems (see 3.) which you will not solve directly. It is therefore important to not only mention such big problems, but also zoom in on the specific problems that you are working on. For example:

There seems to be a promising solution. The frictional drag of ships can be reduced by creating a layer of air around the hulls and adding a coating to the hulls.
This would result in a significant decrease of the fuel consumption of ships (and therefore their CO2-emissions).
However, we are not sure if this is practically feasible, what hull designs are suitable, or what coating would work best.

If you don’t make the problem as specific as this, you will create a gap between the C and the A. Your audience will feel like the A only offers a part of the solution: merely coating the ships’ hulls will not solve the entire CO₂ emission problem. You can avoid this by formulating a solvable problem in the C.

7. Explain what needs to be done to solve the problem

A problem can get your audience involved if they think it can be solved. If that is not the case, their involvement decreases. You can see this happening for instance with climate change or the conflict between Israel and Palestine. Discussing the many deaths caused by a disease that we don’t understand can have a similar effect.

So when you discuss a problem, you should also discuss possible solutions or a framework for action. You can do this by explaining what needs to be done to solve the problem. What hurdles need to be taken?

When you do that, the example about strokes (see 1. and 5.) may look like this:

[problem] We don’t know whether atherosclerosis can predict strokes.
[hurdle] We don’t know how atherosclerosis develops or when it becomes so severe that treatment is required.
[hurdle] We don’t know what is the best method for measuring atherosclerosis. Each of the two available technologies has disadvantages: MRI is too expensive and CT exposes patients to radiation.

In this way you make the specific problem (see 6.) even more specific. In addition, you also prepare your audience for your A. Identifying hurdles in C results in a clear list of requirements that your A should meet.

Do’s and don’ts for the Question (Q)

The Q asks how the hurdles in C can be overcome.

8. Make sure the Q matches the C

In the C, you clearly demarcated the problem by making it specific (6.) and by identifying hurdles (7.). This should make it more or less clear what your Q should be, namely: how will we solve the hurdles in the C? If you formulate your Q in this way, there is a logical match between the Q and the C. Because there will often be more than one hurdle in a story, the Q often contains more than one bullet.

Sometimes people make their Q broader (less specific) than the C, which results in a storyline that is less smooth. For example:

[C] Our university does not have a Master’s program in digital and online law.
[Q] How can we address digital trends?

This Q is broader than necessary. There are at least ten ways in which the university can respond to address digital trends. If you discuss only one of them in the A, your audience will experience a gap between the Q and the A.

The opposite also happens: some people make their Q too specific. The result may look like this:

[C] Our university does not have a Master’s program in digital and online law.
[Q] How can we create a Master’s program in digital and online law, graduates of which will be valuable to the National Police?

A new term in the Q (in this case, ‘the National Police’) is often a sign that the Q doesn’t match the C. Usually, you can solve this by introducing this new term in the C.

But what does the Q add when you formulate it on the same ‘level’ as the C? Basically nothing, in fact. This is why you will often leave out the Q in a text or presentation. But it still is a good idea to include the Q in your SCQA. Think of the SCQA as a thinking tool that helps you get a grip on your story structure. The Q helps you determine whether all elements in this structure are connected in a logical way.

Do’s and don’ts for the Answer (A)

The A solves the C and answers the Q.

9. Solve the C and answer the Q

Using the SCQA format, you can construct a story in such a way that the A makes your story ’round’. To do this, you have to make sure that the A solves all problems that are mentioned in the C (by showing that all the hurdles have been taken) and that you answer all the questions in your Q. In this way, you create strong connections between the C, Q and A.

In such an outline, bullet C1 contains a problem, bullet Q1 asks a question about that problem, and bullet A1 answers this question. For example, this is what the outline of the story about our ship hulls example (see 6.) could look like:

The frictional drag of ships can be reduced by creating a layer of air around the hulls and adding a coating to the hulls.
- [C1] However, we don’t know which hull designs are suitable,
- [C2] or what coating would work best.

[Q1] Which hull designs are suitable,
[Q2] and what coating would work best,
…to reduce the frictional drag of ships and decrease their fuel consumption ?

[A1] We tested the new technology on the most common hull designs X, Y and Z:
- [A1a] computer simulations showed that the technology is most effective on ships with hull design X.
- [A1b] These results have been validated in our hydrodynamics lab.
[A2] We tested various coatings:
- [A2a] We showed that coating A is effective, but sensitive to wear,
- [A2b] while coating B is both effective and durable.

Of course, sometimes one A solves multiple C’s, and sometimes you need several bullets in the A to solve a single C. For this reason it’s smart to make explicit which C bullet is solved where, and where you answer which Q bullet. Your audience should be able to instantly recognize a bullet like A1a as a solution for bullet C1.

If you find a C that is not solved in your A, add the missing information. If that is impossible, you remove this C bullet, or you adapt it so that it can be solved. The latter usually comes down to making the C more specific (see 6.).

You can check your A by matching it to the C and the Q, but you can also do it the other way around. Taking your A as a starting point, you formulate a C and a Q that match that A. This is useful when you already have a clear idea of what your A will be, whether it provides a complete solution or just an action plan. (see 10.)

10. Explain how you got to this answer

Your A is only interesting for your audience if it adds something to the C and the Q. When it doesn’t, you risk creating a structure like this:

[Q] Can we create a layer of air around the hull of a ship?
[A] We created a layer of air around the hull of the ship.

You can avoid such awkward repetitions by not merely mentioning that the Q is answered and the hurdles are taken, but also discussing how this was done. You can for instance describe the computer and the lab simulations that you have done. This brings your solution to life and adds depth. So in your A you again make your story more specific, much like you did in the S (funnel, see 2.) and in the C (hurdles, see 7.).

When you write a funding application or a project proposal, you don’t have any results yet. But even then you can discuss the how,by describing your methods or your action plan. Actually, this is especially important when you don’t have any results yet, because then you have to convince your audience that there will be results in the future.

11. Specify the action your audience should take

In general, you communicate because you want your audience to do something. For instance, you want people to approve of your policy proposal, invest money in your organisation, collaborate with you on something, fill in a questionnaire for your research or take your health advice to heart.

If possible, it is best to mention these goals once more in your A. In many cases you can do this by simply mentioning explicitly what the audience should do to solve the C. This can be very practical. For instance:

To create a Master’s program in digital and online law, the board should ultimately before April 1st:
- read the draft plan and give their approval;
- earmark € 20.000 for the design phase and another € 100.000 for the first year;
- designate 3 FTE within the Law Faculty and another 1 FTE from support staff for April, May and June;
- sign and send in an application for accreditation.

Your goals will sometimes be less hands-on than the ones in this example. You may just want to tell your audience something about your research, or inform them about new policy, without asking them to do anything with that information. When you define such goals, ask yourself why exactly you want to communicate. In cases like these it sometimes turns out that communication isn’t necessary at all. But in most cases you’ll eventually find a more action-oriented goal, such as receiving feedback on your research proposal or making a follow-up appointment to discuss possible collaboration. If you clearly identify this goal and mention it in the A, you make your story stronger.

12. End with the bigger picture

The end of your story naturally gets more emphasis than the parts in the middle. Therefore, it is important to think about the message that you want to end your story with.

A good way to conclude your story is by zooming back out to the bigger picture. The funnel that narrowed as your story progressed (see 2.) broadens again at the bottom, so to speak. You can do this by reminding your audience of the urgency that you highlighted in the C. Or by returning to the bigger background problems behind this urgency (see 3.). This way, your audience can view all the details that you discussed in your story from the perspective of the bigger picture that you started with.

Often, you’ll zoom out, by asking: ‘Why were we doing this again?’ ‘What have we achieved?’ Or ‘what do we want to achieve?’ ‘What are we able to do now that wasn’t possible before?’ For instance, you emphasize that an important step has been taken on the road to understanding a disease. And that this new knowledge now makes targeted follow-up research possible, where until now we used to be looking for the proverbial needle in a haystack.

Good luck with your story structures!

Structuring a story about a complex topic is and will remain difficult, even for people who do this every day. If you follow these do’s and don’ts, you should be able to take a first step and avoid common mistakes. Good luck with your story structures!

Want to learn more?

We’re building an online SCQA course. Can you help us make this course super useful (in 1 minute)?

Arnaud is trainer, advisor and text writer at Analytic Storytelling. He helps customers to send out a clear and convincing message in both words and images.